درست بنویسیم و درست بگوییم!
درست است که زبان هر ملت و قومی متعلق به همۀ افراد آن ملت و قوم است و کسی نمی تواند خود را متولی زبان مردم بخواند. اما درست به نظر نمی رسد که تحصیل کرده ها و روشنفکران هنجارهای نادرست مردم عامی و ناآشنا با ساختار و دستور زبان را الگوی خود قرار بدهند، که متاسفانه اغلب دیده می شود که چنین است. من گاهی در روزنوشت خود به چند نمونه اشاره خواهم کرد و داوری را بر عهدۀ خوانندگان خواهم گذاشت. البته چارۀ دیگری هم ندارم.


«ه» ملفوظ و غیر ملفوظ در آوانگاری به لاتيني

معمولا هنگامی که ناگزیر از نوشتن واژه ها و به ویژه نام های فارسی به لاتینی هستیم، «ه» غیرملفوظ آخر کلمه را به اشتباه با «h» می نویسیم.
Haleh, nameh, khameh
در صورتی که باید بنویسم:
Hale, name, khame
«h» را هنگامی از یاد نبریم که می نویسم:
مِه، مَه، شه، ره، گَه
gah, rah, shah, mah, meh

سؤال پرسیدن غلط است

به گونه ای فزاینده، به ویژه در رادیو و تلویزیون شنیده می شود که «می خواهم یک سؤال (پرسش) بپرسم» و همانند...
به جای «یک سؤال دارم» و همانند...

نام ویتامین ها

نام ویتامین ها را یا با الفبای فرانسه بیاوریم و یا انگیسی. اغلب حتی در رسانه ها از پزشکان هم شنیده می شود که مثلا می گویند: «مصرف ویتامین آ و بی و ث خیلی ضروری است»!


دستشویی و توالت

دستشویی و توالت (مستراح) را نمی شود داشت، اما به دستشویی و توالت می توان رفت و حتما هم رفت!

Labels: ,