هیچ فکر کرده ایم که چرا حافظ می تواند؟
حافظ «به رغم مدعیان» همین که می بیند، اگر هوس رندانه گفتن را در خود بکشد، از پای می افتد، بی بیمی از پیر و جوان، زلف آشفته ای را به بالین خود می آورد و هیچش از مفتی و داروغه باکیش نیست. حتی بی محابا، سلطان جهان را به چنین نیمه شبی غلام خود می خواند و ملامت علما را هم از علم بی عمل می داند و کار ساقی را عین الطاف!
هیچ فکر کرده ایم چرا؟
تا روز قیامت در انتظار پاسخم!
Labels: روزنوشت
