آیا سانسور پسندیده است؟

همان گونه که بارها گفته ام، من پیام هایی را که برایم می آیند کنترل نمی کنم، تا مبادا دچار وسواس سانسور شوم.

دیروز خواننده ای نوشت که چرا پیام های او را در بخش نظرها نمی آورم. ناچار عادت خود را یادآوری کردم و گفتم که گناه از من نیست. همزمان از دوستی خواستم تا بکوشد، حتما پیام هایی که برای من می آیند ثبت شوند. هنوز نمی دانم که این دوست از چه راهی ورود پیام ها را سامان داده است.

چند ساعت پیش پیامی را دریافت کردم که دشنامی به من بود. خوشحال شدم. چون لابد که دشنام دهنده خواسته بوده است دلش را خنک کند و دشنام به من می توانسته است اندکی از بار اندوه او را بکاهد و لابد که او نمی دانسته است که با فراهم آوردن محیطی مؤدبانه و صمیمی و آکنده از نزاکت می تواند دلش را خنک کند.

اما هم اکنون پیامی دیگری دریافت کرده ام که پای شخص ثالثی را به میان کشیده است و مرا واسطۀ دشنام کرده است.

ناچار از خودم می پرسم: آیا سانسور کاری پسندیده است؟! دست کم هنگامی که پیامی با نامی ناشناس است؟

با فروتنی بسیار

پرویز رجبی