پیام دوست

سرکار خانم سیما سلطانی در پیامی نوشته‌اند:

آقای رجبی عزیز،

اتفاقی وب لاگ شما را دیدم و از خواندن مطالبی از آن لذت بردم. موفق باشید. تنهابه یك نكته خواستم اشاره كنم. همیشه فكر كرده ام اینكه انسان صفت ارزشمند فروتنی یا تواضع را به خود نسبت دهد از فروتنی به دوراست .

توجه بفرمایید كه اولاً فروتنی را به كسی نسبت می دهند كه از آنچه در واقع هست خود را پایین تر می گیرد. دوم آنكه به هرحال این صفت از پسندیده ترین صفات است و نسبت دادن آن به خویشتن مثل این است كه كسی خود را بخشنده یا مهربان یا چیزی از این دست بخواند. استادید. وقطعاً فروتن. از گستاخی شاگرد است كه چنین بگوید.

با احترام سیما سلطانی

سرکار خانم سیما سلطانی

با عرض سلام

در حقیقت حق با شماست.

اما ما سخت عادت کرده‌ایم که خودمان را در برابر مخاطبانمان «حقیر»، «بنده»، «مخلص» و گاهی «چاکر» بخوانیم و در گفت و گوهای دوستانه «غلام» هم می‌شویم. و روزی ده‌ها بار به بیگانگانی که ممکن است بیشتر از یک بار توفیق زیارتشان را نداشته باشیم، «قربان شما» می‌گوییم.

در همین یادداشت من به شما گفتم: «با عرض» سلام! و پای «زیارت» را هم به میان کشیدم!...

فرهنگ ما، خوب یا بد، چنین است. شاید و حتما بهتر می‌بود که این‌گونه نمی‌بود...

دراین باره مثل به فراوانی می‌توان زد. چاره چیست؟ زبان ما چنین است. در سرزمینی که مهربانی دارد با شتابی روزافزون کمرنگ می‌شود...

پس با سپاس از شما

با فروتنی

پرویز رجبی

--
PARVIZ.RAJABI@GMAIL.COM