پیام

پیام دوست

 

دوست پركارم و یار شب های تار

                                                                                                                                                                                                                            

از جسارتم در حیرتم كه چگونه به خود اجازه می دهم در وادی ای گام بردارم كه برایم نا آشناست،اما دست من نیست راستش :                       

رشته ای بر گردنم افكنده دوست                   

می كشاند هر كجاكه خاطر خواه اوست         

هنگام آن رسیده كه خدمت حضرت خواجه برویم و به حرف های او گوش دهیم: حافظ در این غزل در نقش نظاره گری پرسشگر ظاهر می شود، با این كه پاسخ پرسش هایی را كه مطرح می سازد بدون تردید می داند اما با رندی همیشگی اش وانمود می كند كه او نیز در جستجوی دانستن واقعیت ست. وگرنه در جایگاهی كه نشسته ست و از پایگاهی كه بر خوردارست و ارتباطات و اطلاعاتی كه دارد،  به خوبی از اوضاع شیراز  آگاه است و به دلایل بی سامانی حاكم بر آن واقف ست. اما یا برای اجتناب از بر انگیختن خشم حاكمان و یا به منظور همراهی و همرایی با مردم كوچه وبازار پرسش هایی را كه بر زبان آنان جاری ست تكرار می كند تا به آن رسمیت دهد. اما جای گریز وتوجیه را نیز پیش بینی می كند و با   این بیت:

حافظ اسرار الهی كس نمی داند خموش

از كه می پرسی كه دور روزگاران را چه شد

اما كمی كنجكاوی به خرج دهیم تا ببینیم خواجه چه پرسش هایی مطرح كرده تا به اسرار الهی پی ببرد؟

آیا سر در آوردن از این امر بدیهی كه چرا و كی رسم دوستی ومهر ورزی كم رنگ ویا بی رنگ شده و یا از بین رفته ست از اسرار الهی ست یا نتیجه عملكرد من وشمایان خاكی ست؟ آیا دانستن چرایی گل آلود شدن آب زلالی   كه نوشیدنش سبب جاودانی زندگی می شود، از كسی كه از سرچشمه آن با خبرست و از آب آن نوشیده ست دخالت در كار خداست و یا گام بر داشتن در خط و راهی ست كه او خود به بندگانش نشان داده ست واز آنان خواسته ست تا برای یادگیری و دانستن حتا از رفتن به سرزمین های دور و نا آشنا نهراسند.

اگر نسیم بهاری نمی وزد و اگر درجه هواگرم می شود واگر اقلیم دستخوش دگرگونی می گردد و اگر به رحمت های او پشت می كنیم و خود را به زحمت می اندازیم، شناخت عوامل مخرب این تخریب ها، آیا پی بردن به اسرار خدایی ست و یا رو كردن دست بندگان روسیاه و دل سیاه اوست؟

 

اگر سختی زندگی موجب آشفتگی تن و روان بندگان خدا شده ست و   چنان گرفتار آب و نان شده اند كه نه فقط دوستان را فراموش كرده اند، بلكه صاحب اصلی آب و نان را نیز از یاد برده اند. آیا دانستن دلایل این دشواری ها و كمبود ها كه بندگان بی پناه را به سرحد بیگانگی از خود وخدا كشانده و شرمنده دوست و آشنا كرده است گذشتن از خط قرمز هاست؟ آیا اگر در چنین شرایط سخت و ناموافقی افراد بر جسته ای بوجود نیایند و كمبود و نبود آنان امكان پیشرفت را از جامعه بگیرد و حتا موجب پسرفت باشندگان آن سرزمین شود، بررسی و شناخت سبب های آن دست درازی به حریم خداست؟

 

در چنین شرایطی حتی اگر خدا به بندگانش رحم كند و برغم بی آزرمی حاكمان باران فراوان بباراند و موجب شكفتن صدهزاران گل در كوه ودشت شود، نغمه جانبخش بلبل و هزار دستان را نخواهی شنید زیرا صیاد حریص و بی مروت یا آنان را تارانده ست و لانه و كاشانه شان را خراب و یا جانشان را گرفته ست و یا برای استفاده و ارضای هوس خویش در قفس كرده ست، آیا كنجكاوی برای فهم این مطلب افشای اسرار پروردگار است؟         

چرا زهره زهره ندارد تا عودش را بر دارد و چون گذشته به خاطر دل عرشیان و زمینیان به نوازد و موجب شادی و سرخوشی در عرش و فرش شود؟

حضرت خواجه با طرح این پرسش ها حرف دل مردم مظلوم را می زند و خوب می داند كه پاسخ در درون پرسش ها نهان است و پی بردن به آن برای همگان آسان ست، اما با رندی و فروتنی هیچ اشاره ای به آن نمی كند و برای دفع خطر به اسرار الهی متوسل می شود و ناتوانی خود را در این زمینه ابراز می دارد چون تنها قدرت لایزال بدان آگاه است و بس.       

                                                                                                     هوشنگ بافكر- زردبند



--
PARVIZ.RAJABI@GMAIL.COM