دوستان گله می‌کنند و به حق سراغ روزنوشت‌هایم را می‌گیرند.

پیش از این هم نوشتم که بیمارم.

به روی چشم. پس از دورۀ نقاهت!

دربارۀ نوشتۀ جوانی خوب در روزنامۀ اعتماد، باید بگویم که آزادی بیان یعنی همین. اما فراموش نکنیم، به همان گونه که نوشتن نیاز به دقت دارد، خواندن هم به انصاف نیاز دارد. من 31 سال پیش، برای نخستین بار در ایران، تاریخ خط میخی فارسی باستان را نوشتم و کتاب‌های سفرنامۀ نیبور، از زبان داریوش و داریوش و ایرانیان را ترجمه کردم و هزاران نفر را از چگونگی خوانده شدن خط میخی فارسی باستان آگاه کردم. پس نمی توانم بگویم که والتر هینتس برای نخستین بار خط میخی را خوانده است! مگر اینکه در مصاحبه سهوی انجام گرفته باشد. اما نویسندۀ محترم اشاره به بیشماری اشتباه از سوی من دارد. لابد از سر دلسوزی... ضمنا شگفت‌زده هم نیستم که نویسندۀ نقد هنوز تاریخ خط میخی و ترجمه‌های مرا نخوانده است... چون هنوز سنی ندارد.

با فروتنی

پرویر رجبی